امروز شاهد رأفت اسلامی آقای رییس جمهور بودیم! مردی که با لبخند‌هایش، مژده آزادی نظامیان انگلیسی را به دنیا داد و آنرا هدیه ملت ایران به ملت انگلیس نامید!...

آقای رییس جمهور! ما کاری نداریم به اینکه آن نظامیان چه جرمی مرتکب شده‌اند. آنقدر این چند روزه صدا و سیمای ما برای آنها برنامه پخش کرد که انرژی هسته‌ای به فراموشی سپرده شد! همه ما می‌دانیم که موضوع تجاوز به یک کشور، مساله ساده‌ای نیست که به این راحتی حل شود. همه ما می‌دانیم که اگر یک چنین اتفاقی برای هر کشور دیگری و به خصوص همین انگلیس پیش می‌آمد، آنها به آسانی از کنار این موضوع نمی‌گذشتند. همانطوریکه ما گذشتیم. البته در اینجا من قصد ندارم که با این تصمیم شما مخالفت کنم. شاید این تصمیم شما بهترین گزینه در چنین شرایطی باشد و شاید تأثیر این هدیه شما بیشتر از داد و فریاد و جنجال باشد! اما هدفم از نوشتن این مطلب بیان مسائل دیگری است...

آقای رییس جمهور! اکنون که صحبت از رأفت اسلامی است، پس لطف کنید کمی از آن رأفت را برای ما ایرانیان هم مصرف کنید! ما نه متجاوزیم و نه انگلیسی! ما ملت ایرانیم! ما دانشجویان همین سرزمینیم! ما روزنامه‌نگاران همین مملکتیم! ما زنان و دختران همین میهنیم! ما جوانان و نوجوانان همین خاکیم!... شما که حتما معتقد به این مثل معروف و زیبا هستید که چراغی که به خانه رواست به مسجد حرامست! پس عاجزانه خواهش می‌کنیم گوشه‌ای از آن لبخند‌های زیبا را به ما هم هدیه بدهید! یادمان نرود که جوانانی هم سن و سال همین نظامیان انگلیسی! نه به خاطر تجاوز به ایران بلکه تنها به اتهام تجاوز به حریم اندیشه انحصارطلبانه بعضی‌ها، به زندان افتاده‌اند! لطفا این هدیه را هم به ملت بزرگ و محبوب ایران بدهید!